17 yaşıma geldiğimde ailem dokuz kez taşınmıştı. Birkaç yılda bir, eşyalarımız nakliye kamyonlarına veya U-Haul’lara paketlenir ve güneyden kuzeye, doğudan batıya ülke çapında taşınır veya her zaman geri döndüğümüz Hawaii’ye bir tekneye yüklenirdi.
Bu nedenle evi her zaman fiziksel bir alan olarak değil, onu dolduran şeyler olarak tanımladım. Annem, ben doğmadan önce babamla birlikte aldıkları ucuz seramik ramen kaselerini paketinden çıkardığında evde olduğumuzu anlayacaktım; oturma odasına sedef kakmalı 19. yüzyıl Kore gül ağacı sandığı yerleştirildiğinde; 6 yaşımdayken babamın ördüğü söğüt sepetler köşedeki dolaba oturduğunda. Sonra ailemin kitap koleksiyonları ve Japon ve Alman baskıları, Amerikan yorganları ve eski kumaşlar, taşlaşmış kayalar ve mercan parçaları vardı. Garip bir şekilde, tüm bu hareketlerde hiçbir şey yokmuş gibi görünmüyordu – her seferinde, ister geniş ister rahat, işgal ettiğimiz her alan, sahip olduğumuz her şeyi barındırıyor gibiydi.
Bu nedenle, bu baskıdaki evlere karşı özel bir ilgim olması şaşırtıcı değil. Sahiplerinin hepsi cesur koleksiyonculardır, hepsi nesnelerden hoşlanır ve hepsi geçmiş yaşamları ve yaşadıkları yerin sakinlerini şimdiki zamanlarına dahil etmekte değer bulur. Bazen, Kahire’de yaşayan mimarlık profesörü ve anıt konservatörü Alaa el-Habashi ve mühendis eşi Ola Said’in durumunda olduğu gibi, bu, bir zamanlar el üstünde tutulan tarihi bir öğenin (burada harap bir tavan dekorasyonu) yeniden canlandırılması anlamına geliyordu; Kreatif direktör Ramdane Touhami ve güzellik müdürü Victoire de Taillac-Touhami’nin Paris’in 9. bölgesindeki Haussmann malikanesi gibi diğer durumlarda bu, daha önce binayla ilişkilendirilenlerin adlarını kelimenin tam anlamıyla içine koyarak onurlandırılması anlamına geliyordu. yemek odası duvarlarının üst kısmı.
Ama ev – ve sahibi – kendimi en çok eski tekstil tasarımcısı Giorgio Taroni’nin Como Gölü’ndeki konutu, tabandan tavana koleksiyonlarla dolu: bölgenin yağlı boya tabloları; seramik papağanlar; eski el yazmaları; geçici; 18. yüzyıl suluboyaları; ve en önemlisi, 30.000’den fazla atlı geyik böceği. Palazzo, sahibinin pek çok hayranlığının müzesidir ve içindeki şeyler – asla taşınamayacak kadar kırılgan veya çok büyük koleksiyonlar – tapudaki adı kadar bir mülkiyet beyanıdır. “70’lerde bu evi babamdan devraldığımda,” diyor Taroni, “acımasızdı, tam bir ‘Addams Ailesi’ydi.” Canlanması için ona ihtiyacım vardı.” Öyleydi – bir evin nesnelere ihtiyacı var ama bundan daha fazla kişiliğe ihtiyacı var. Aksi takdirde, sadece tuğla, ahşap ve sıva; Ona hayat veren sakinidir.